Αισχύλος, Αγαμέμνων, στιχ. 549 (κήρυκας)

γιατί πρέπει ο ζωντανός να κλαίει και να πονά για παλιές αναποδιές της τύχης;
τόν ζῶντα δ᾿ ἀλγεῖν χρή τύχης παλιγκότου;